خواستنم مایه ی ملال کسی نیست

زل زدن گنگ من سوال کسی نیست

  

قصه ی پوچ" دو کاج" مال شماها

شاخه ی تنهایی ام وبال کسی نیست

 

یکسره از پیچ و تاب دلهره گرمم

جان اجاق من از ذغال کسی نیست

 

بی جهت این سایه ها در آمد و رفت اند

در سر دیوانه ها خیال کسی نیست

 

تا به کی این قدر خواب کفش ببینی؟

کوچه ی بیچاره ! احتمال کسی نیست

 

قسمت ام از آسمان، دریچه ی بکری ست

راه نگاهش مسیر بال کسی نیست

 

دلخوشی ام این درخت شاید و امّاست

هستی او بسته به زوال کسی نیست

 

سهم بهار مرا ندیده بگیرید

مال من است این شکوفه ،مال کسی نیست